Ona/Rishikesh

Do Rishikeshu wybraliśmy się na niecałe 2 dni niestety tylko. Już do końca nie pamiętam, o której opuszczaliśmy Chandigrah... wydaje mi się, że kolo 24 autobusem do Haridwaru. Spanie w autobusie indyjskim wymaga żelaznego żołądka i braku jakichkolwiek problemów z podróżowaniem. Tym razem było dobrze, a ja odkryłam w sobie niesamowitą umiejętność spania w takim autobusie!!!! :) Do Haridwaru dojechaliśmy kolo 6 rano. Podróżowanie w Indiach jst kochane... Nigdy nie wiesz o której odjedziesz, kiedy będzie postój (kierowca zatrzymuje się koło drogowego baru, gdy ma ochotę na czaj - herbatkę z mlekiem, a odjeżdża jak ją wypije -> wynika stąd, że nigdy nie wiesz kiedy będzie postój i ile będzie trwał ;) ). W Haridwarze od razu znaleźliśmy autobus do Rishikeshu:) co było niesamowite! W czasie około 40 minutowej podróży z Haridaru do Rishikeshu mieliśmy okazję oglądać wschód Słońca nad Gangesem, a potem niesamowity spokój jeszcze uśpionego miasta leżącego po obu stronach Świętej rzeki. W Rishikeshu przejście z 1 strony miasta na 2 jest możliwe jedynie po dwóch mostach przerzuconych nad Gangesem i szerokich na tyle, aby 2 osoby mogly przejść obok siebie. Oczywiście po mostach tych jeżdżą motory i skutery, wszyscy trąbią, robią się zatory, toczą się wózki z transportem, jednym słowem Indie! Nam po przyjeździe do Rishikeshu o 7 rano dane bylo zobaczyć spokój uśpionego miasta, brak korków na moście i tysiące krów. Rishikesh to miasto tysiąca krów, są wszędzie na moście, pod mostem, na ulicy, na chodniku, w Gangesie, w lesie, przy motorze, wszędzie. Tak samo jak krowie kupy są wszędzie. Czytaj: WSZĘDZIE!
Dzień przed nami do Rishikeshu pojechali Fieke z Martinem i Trixie z Moniką. Wiedzieliśmy, że śpią w Green Hotelu więc udaliśmy się tam :) i przyłapaliśmy ich na jedzeniu śniadania złożonego z przepysznych naleśników z nutellą i bananami (alternatywnie plus miód do tego :), a więc od razu dołączyliśmy. Okazało się, że plany na dziś to RAFTING po Gangesie! W międzyczasie Monica przyprowadziła Ido, pochodzącego z Izraela, którego poznała dzień wcześniej, który dołączył do nas w Raftingu naszym :). I poszliśmy... mijając setki krów i kup, 2 mosty nad Gangesem, targ z bransoletkami za 2 rupie i ubraniami za 350 rupii, szukając biura organizującego rafting polecanego przez Lonely Planet (świetne przewodniki). Nie mogąc go znależć, weszliśmy do pierwszego lepszego i zorganizowali nam spływ za bardzo okazyjną cenę! Pojechaliśmy więc 18 km od Rishikeshu, chłopaki napompowali ponton, każdy dostał wiosełko, kask i kapok i po krótkiej instrukcji komend i jak ratować kogoś, kto wypadł, popłynęliśmy :). Na początku było nudno i wolno, nasz przewodnik zapytał więc kto chce popływać, czyli wyskoczyć z pontonu (a jako, że wcześniej ustaliliśmy, że ja mogę, bo mysleliśmy, że ratowanie trzeba przećwiczyć no i ja byłam ochotnikiem), no więc jak wszyscy się domyślacie właśnie, Dorotka wskoczyła do Gangesu i pływała sobie dzielnie :). Potem mieliśmy kilka kawałków fajnej zabawy z szybką, spienioną wodą i wielkimi falami zalewającymi nasz ponton, potem znów było nudno i wolno, więc pływaliśmy w Gangesie już wszyscy :) i jedliśmy ciastka :). Aż dopłyneliśmy do około 5 metrowej skałki z której można było skakać wprost do Gangesu :) jak się zapewne wszyscy znów domyślacie, byłam pierwszą która tam dotarła i pierwszą która skoczyła z naszego spływu. Potem Marcn mi to opisał jak to wyglądało z boku - No i stoją tam sobie ludzie na tej skalce co sie zastanawiają skoczyć, nie skoczyć? I tam wparowuje nagle taka Dorotka i bez zastanowienia hop! I już na dole w Gangesie! Cały spływ zajął nam z 3 godziny, zdjęcia robił Ido, który jako jedyny wziął ze sobą kamerę, ma dosłać na maila. Potem poszliśmy na pyszny obiadek do restauracji, gdzie jadłam wspaniałą lasagne ze szpinakiem! :) Potem poszliśmy na maly shopping i oglądanie skromnej, akurat tego dnia, ceremonii nad Gangesem. I do hotelu na kolację i spanie. Następnego dnia mieliśmy iść na yogę o 8 rano,że wstałam po 10, więc jedyne co mi pozostało to zjedzenie śniadania (pysznych naleśników!), spakowanie się i zobaczenie dwóch Świątyń (w których tak naprawdę prawie nic nie było...), kupienie paru prezentów, pożegnanie z Fieke, Martinem i Ido, i wyruszenie na poszukiwanie rikszy mogącej dowieżć nas na dworzec, co zajęło prawie godzinę. Ale się udało! Potem od razu znaleźliśmu autobus do Haridwaru, a tam po zakupie jedzenia, znaleźliśmy od razu autobus do Chandigarh :) Jednym słowem cudownie :) Wyjchaliśmy po 18, w Chandigarh byliśmy koło 2 w nocy, ale i tak było cudownie :)))

Ona/Amritsar część 2

No więc w końcu udało nam się wyruszyć do Amritsaru oddalonego o 250 km. Jechaliśmy 5 godzin przysypiając i czytając przewodnik. Dojechaliśmy o 11.30 i od razu na dworcu wskoczył do środka kierowca rikszy pytając gdzie chcemy jechać itd. Wysiedliśmy, uciekając od tłumu kierowców riksz, choć 1 był bardzo pomocny, pokazał mi łazienkę, ale potem udaliśmy się do "restauracji", żeby coś zjeść, a po wyjściu on nadal na nas czekał -> tak to wygląda czekanie na klientów w Indiach (najfajniejsze jest to, że czasami im się tak nie chce jechać z nami, że odmawiają za każdą cenę, wolą sobie pograć w karty siedząc pod drzewem np. Co ciekawe również, mają swoją kolejkę, kto kiedy jedzie i kto ma nas wziąć, chyba zależy to od tego czy ktoś bardzo potrzebuje jechać, lub czy długo stoi czekając na klientów). W każdym bądź razie załadowaliśmy się do auto-rikszy po krótkich negocjacjach ceny i pod Golden Temple! Atmosfera na zewnątrz lekko targowa - same sklepy i market i tłumy, w środku - płynący z głośników głos kapłanów czytający najświętszą księgę Sikhów, spokój i natchnienie. No choć tłumy oczywiście też!! Aby wejść do Złotej Świątyni musisz zdjąć buty - jest mnóstwo przechowalni (to dotyczy każdej Świątyni tu tak w gruncie rzeczy) i nakryć głowę. Oczywiście byliśmy atrakcją, choć poza mną, Marcinem i Fieke, była jeszcze druga grupa ludzi z naszego domu, więc białych ludzi było tam sporo. W każdym bądź razie - rozdawaliśmy autografy, inni chcieli mieć z nami zdjęcia, czyli standardzik.

We trójkę obeszliśmy Świątynię dookoła, robiąc mnóstwo zdjęć. Było strasznie gorąco, a tego samego dnia po południu jechaliśmy na granicę Indyjsko-Pakistańską, żeby obejrzeć ceremonię zmiany warty. Poszliśmy więc do miejsca na terenie świątynnym, gdzie można spać za symboliczną ofiarę. Wpisaliśmy się tam do zeszytu, zajęliśmy 3 łóżka na strategicznym terenie - blisko łazienki (w zeszycie były wpisy 2 osób z Polski, które wyjechały, ale to nie koniec niespodzianek:) i poszliśmy zarezerwować taksówkę do granicy. To także poszło gładko - jeżeli chodzi o robienie interesów hindusi, czy Sikhowie zawsze Cię znajdą :). No więc udało nam się znaleźć coś co można nazwać taksówką - zdjęcia już zamieszczone - sklejony taśmą klejącą malutki samochodzik obity z kilku stron, w którym jechało 8 osób :). Ceremonia na granicy trwa 20-30 minut, a najlepiej być tam z 1,5-2 godziny wcześniej, bo później nie ma już miejsc. Początek o 17.30. My byliśmy o 16.30 a już mieliśmy takie miejsca, że nie widzieliśmy prawie niczego :(. Przed ceremonią gra muzyka i na ulicy prowadzącej z Indii do Pakistanu (trybuny są wzdłuż), tańczą ludzie. Ceremonia polega na tym, że po obu stronach granicy strażnicy krzyczą tak strasznie długo i przeciągle - to początek. Potem takim strasznie szybkim, marszowym krokiem, lekko podbiegając zbliżają się do granicy i otwierają bramę. W międzyczasie tzw. showman, czyli prowadzący całą imprezę - krzyczy do tłumów zebranych na trybunach i oni mu odkrzykują, ale co?? Nie mam pojęcia! W każdym bądź razie tłum strasznie się z tego cieszy i strasznie to lubi! I pomimo, że te uroczystości są codziennie, na granicy są tłumy!!! Wszyscy wstają, strażnicy próbują ich usadzić z powrotem, w przejściu kłębią się ludzie, którzy chcą przejść do Pakistanu przy okazji otwarcia granicy, generalnie Indie!!! Na sam koniec z masztów zostają ściągnięte flagi Indii i Pakistanu i przeniesione na 2 stronę granicy. Przez całe pół godziny prowadzący show wznosi te same okrzyki, a rozkrzyczane trybuny krzyczą po nim. Po przeniesieniu flag, Ci którzy chcą przebiec do Pakistanu mają swoje 30 sekund - panuje ogólny harmider, biegają ludzie, nikt nic nie wie. Indie...
Wracając mieliśmy zajechać do dwóch innych Świątyń znajdujących się w Amritsarze, ale nasz kierowca pojechał bezpośrednio pod Złotą Świątynię, stąd zapłaciliśmy mu mniej, choć był przemiły. Spotkaliśmy też resztę naszej wycieczki w liczbie sztuk 11, a potem zabraliśmy się rikszą w 11 osób i 2 wielkie plecaki na obiad do pubu Bottoms Up! W którym niemalże zasnęłam... Pozostali spali w hotelu, a tylko nasza 3 na terenie Świątyni, stąd wyszliśmy dość szybko. Była 22. Po dojechaniu na miejsce stwierdziłam, że chcę iść zrobić zdjęcia ZŚ w nocy, Fieke z Marcinem stwierdzili, że oni też idą! Stąd mamy tyle pięknych zdjęć Świątyni w nocy! :) Po powrocie na nasz nocleg jedliśmy ciastka i czekaliśmy na łazienkę. W pewnym momencie zorientowałam się, że - Tak!!! - 2 osoby przed nami w kolejce rozmawiają po polsku! Więc mówię grzecznie - Dobry wieczór! A oni - Oooo!!!!! Okazało się, że to zorganizowana wycieczka 8-osobowa, którą prowadził chłopak chyba 30-letni (który po 3 tygodniach tej wycieczki jechał sobie z dziewczyną do Nepalu!!!!!!!). I stwierdziłam, że Polacy to są w ogóle wszędzie!!! Zawsze można się na nich natchnąć w najmniej spodziewanych momentach i miejscach. Rozmawiałam z nimi chyba z godzinę, to ich 1 dzień w Indiach, tego dnia przyjechali z Delhi, 2 osoby nie mają bagażu echhh.. Latanie Aeroflotem, czy innymi rosyjskimi liniami lotniczymi tak się kończy.
Generalnie poszłam spać po północy, a następnego dnia mieliśmy wstać o 6, bo chcieliśmy koniecznie wejść do Golden Temple, a tam jest non stop ogromna kolejka!
Wstaliśmy o 6.30 i o 7.15 byliśmy już w kolejce do Świątyni. Z połowy kolejki zostaliśmy wyproszeni ze względu na wielkie plecaki :(. Szybka wycieczka do przechowalni bagażu i znów kolejka!!! Staliśmy z godzinkę, ale się udało! W środku nie można robić zdjęć więc - na dole siedzi 4 kapłanów czytających non stop Świętą Księgę, każdy Sikh kłania się, klęka i całuje próg. W środku można zostawić pieniążki, zwiedzić górę - gdzie mnóstwo ludzi siedzi na podłodze i modli się z małych książeczek, które leżą tam czekając na użycie. Na 2 piętrze jest wyjście na dach - cały złoty :). Było mistycznie! Po wyjściu zwiedziliśmy okoliczne ołtarze, muzeum Sikhów (mało ciekawe) i poszliśmy na śniadanie. Potem zwiedziliśmy okoliczny ogród z pomnikiem poległych i pojechaliśmy zwiedzić Durkhana Temple, czyli hinduski odpowiednik Złotej Świątyni (wygląda bardzo podobnie z tym, że złota jedynie z frontu :). Hinduizm to wiara zupełnie inna niż ortodoksyjny sikhizm, stąd o ile w ZŚ była mistyczna atmosfera, wszystko zorganizowane i poukładane, o tyle w Durkhana Temple można robić zdjęcia, dzieciaki wskakują do wody w każdym możliwym momencie, jest totalny luz i spokój. Takie trochę to rozpieprzone :). O przypomniało mi się, że w ZŚ można też jeść za darmo, jakby ktoś się wybierał :).
Ok potem pojechaliśmy do Mata Temple. To zupełnie inny typ świątyni - generalnie kobiety przychodzą tam, jeżeli chcą zajść w ciążę. Na dole jest ołtarz i gra muzyka i śpiewy są też, po lewej stronie są schodki na górę - od tego się zaczyna. Schodki prowadzą na 2 piętro i potem zawijasami, obok małych ołtarzyków, poprzez miejsce gdzie trzeba się czołgać i wchodzić do wody oraz pokój z lustrzanym sufitem pełnym Bóstw, dochodzi się do miejsca gdzie siedzi 2 kapłanów, którzy postawili nam na czołach kropki i dali słodycze oraz naszyjniki z kwiatów.
Stąd pojechaliśmy bezpośrednio na dworzec autobusowy, szybkie kupienie biletów do Chandigarhu, krótkie dyskusje o tym kto ma gdzie siedzieć w autobusie i do domku. Wyjechaliśmy o 17.30 na miejscu byliśmy koło 23 -> tu nigdy nie wiesz ile jedziesz. I już!!!! Amritsar był piękny, mistyczny, spokojny, choć także tłumny, rozpalony Słońcem i uśmiechami na naszych buziach gdy już tam byliśmy :). Jak chciałabym Wam wszystkim to pokazać tak, żebyście zobaczyli Indie sami :) Jak coś to ja cały czas zapraszam :))))

On/Opowiastka wsteczna

Jestem tu już trzy tygodnie i napisałem tylko raz, zresztą na samym początku. Przez chwilę myślałem, że wena gdzieś znikła, ale problem jest inny – najdoskonalszy opis nie odda tego, co widzę i tutaj przeżywam. Spróbuję, owszem, ale tego trzeba doświadczyć, więc proszę, nie sugeruj się suchym opisem. Serce raz wali, raz bije w zwolnionym tempie. Jeżeli czegoś nie zrozumiesz, nie pojmiesz, to polecam dewizę, którą się stale kierujemy i która tłumaczy wszystko, zawsze: to są Indie.

Nie opowiem w kolejności, lecz wymieszam.

Nie da się tutaj być samemu. Mieszkamy w jednym domu w osiem osób. Od momentu wyjścia na ulicę nie ma żadnej możliwości na chwilę spokoju. Nie istnieje coś takiego, jak pusta przestrzeń, gdzie nikt nie dosięgnie cię wzrokiem. Od samego rana pracę zaczynają handlarze, których okrzyki są doprawdy komiczne i - co gorsza – irytująco głośne. Często po prostu nas budzą. Idąc jeszcze względnie spokojną ulicą, przy której mieszkamy, mijamy bawiące się przed domami dzieci, wiele mieszkańców wygląda przez okno, siedzą na balkonach. Wszyscy już nas znają, za każdym razem mówią entuzjastycznie „Hello!”. Ale im bliżej pobliskiego straganu, tym jest głośniej i tym większe wzbudzamy zainteresowanie. Sprzedawcy nas pamiętają i lubią, bo kupujemy u nich często. Ale klienci bywają w szoku.

Dwa najszybsze skojarzenia, gdy myślę o Indiach, to dźwięk klaksonu i wzbudzanie zainteresowania. Jak to się stało, że trąbienie stało się elementem kultury? Nie mam pojęcia. Faktem jest, że momentami można od hałasu zwariować. Podobnie jest ze... sławą.

Biali ludzie znani są tutaj tylko z seriali telewizyjnych. Dzisiaj widziałem jak pewien Hindus patrzył na Dorotkę i Fieke jak zahipnotyzowany, jakby go olśniło, mógłby w tej chwili nakręcić wspaniałą reklamę. W jego wzroku widziałem żądzę, taką negatywną, samczą. Czułem „napalenie” w jego oczach i aż boję się pomyśleć, co przychodziło mu w tym momencie do głowy. Minutę później podszedł do dziewczyn, zrobił minę niczym mały chłopiec i grzecznie poprosił o wspólne zdjęcie. Stanął taki skromny, obok, nawet nie obejmował, a na nachalność i śmiałość mężczyzn dziewczyny, pozując, często narzekają. Na szczęście we wszystkich dotychczasowych przypadkach było podobnie. Wlepiany w nas wzrok jest powodem fascynacji, radości z zobaczenia czegoś nowego. Dziewczyny raz nawet wręczały autografy. Aby wejść do Złotej Świątyni w Amritsar, przez około pół godziny trzeba stać w kolejce. Mnóstwo ludzi, ciasno, wszyscy się pchają, Jeden krok na minutę. Wychodząc idzie się szybko, ścieżka jest pusta, mija się wszystkich tych, którzy nadal czekają na wejście. Przezabawne przeżycie, gdy cały tłum, ciężko oszacować, tysiąc-dwa tysiące ściśniętych osób, spogląda na nas, jak na gwiazdy filmowe. Na twarzach zdziwienie, zmieszanie, może lekka niechęć, bo my, turyści, profanujemy ich święte miejsce.

Stereotyp mówi, że Hindusi oszukują na każdym kroku. To nieprawda. W sklepie nie spotkałem jeszcze nieuczciwego sprzedawcy. Oszukują natomiast kierowcy riksz – należą do najniższej klasy społecznej, są biedni, niewykształceni, w większości nie znają angielskiego, nawet najprostszych słów. Zawsze przed kursem wykłócamy się o cenę. Gdy rikszarz dowozi nas na miejsce, zdarza się, że oczekuje więcej, niż uzgodniliśmy. Czasami próbuje wydać nam za małą resztę, ale strofowany szybko dokłada brakujące banknoty.

Rikszarze stanowią swego rodzaju wielką rodzinę. Czekając na klientów parkują swoje trzykołowe pojazdy - przypominające dźwiękiem silnika i sposobem odpalania kosiarkę do trawy – w jednym miejscu. Siadają wspólnie, grają w karty, rozmawiają, śpią. Ustalają również kolejność zawożenia klientów. Gdy podchodzimy do takiego skupiska rikszarzy, najczęściej wychodzi do nas jeden przedstawiciel. Kilkakrotnie odniosłem wrażenie, że kierowcy riksz byli tak leniwi, iż jakakolwiek zaproponowana cena nie byłaby zaakceptowana – oni lubią wspólnie leniuchować. Rozmowa zawsze przebiega tak samo. Mówimy numer sektora, do którego zmierzamy – najpierw po angielsku, potem w języku hindi. Zdarza się, że rikszarz nie rozumie żadnej wersji, nawet gdy pokazujemy numer na palcach rąk. Ponadto nie każdy kierowca potrafi czytać, więc napisanie numeru sektora i proponowanej ceny też nie zawsze przyniesie efekt. Trzeba się kilkakrotnie upewnić, czy nasz kierowca zrozumiał, gdzie ma nas zawieźć, bo może kiwać głową, zgadzać się na wszystko, a po drodze okazuje się, że nie ma pojęcia, w którym kierunku jechać. Bywa, że błądzi albo wysadza nas w zupełnie innym miejscu.

Spróbuję oszacować: z 70% rikszarzy można się porozumieć. Gdy już podamy docelowe miejsce i zaproponujemy cenę, w odpowiedzi padnie śmiech i jęk dezaprobaty. W takiej sytuacji początkowo próbowaliśmy tłumaczyć, że znamy ceny, podróżowaliśmy tą samą trasą wcześniej za mniejsze pieniądze, ale to nie przynosiło żadnych efektów. Co więcej, gdy tylko zaczynaliśmy się kłócić, nasz rozmówca w mgnieniu oka był wspierany przez swoich kolegów po fachu. I tak w pewnym momencie byliśmy osaczani z każdej strony, wykrzykiwano do nas „właściwą” cenę. Nie jest wcale łatwo wyrwać się z takiego kręgu, bo wszyscy rikszarze dobrych kilkanaście metrów przemierzają za nami. Od pewnego czasu po prostu odchodzimy bez słowa. Idziemy wzdłuż ulicy – najbardziej aktywni rikszarze szukają klientów, więc można zatrzymać trójkołowy pojazd jak europejską taksówkę. W wielu przypadkach kilkanaście metrów dalej doganiają nas rikszarze, którzy początkowo nas wyśmiali i ostatecznie akceptują zaproponowaną przez nas cenę.

Rozpisałem się o kierowcach riksz z prostego powodu – ulice są nimi wypełnione i nie jest możliwy swobodny spacer, bowiem po drodze rikszarze „atakują” nas, zwalniają i pytają, czy nie trzeba nas podwieźć. Śmiejemy się jednak często, że gdy potrzebujemy spokoju, jest ich mnóstwo, gdy zaś są pilnie potrzebni, spieszymy się - w pobliżu nie ma żadnego.

Istnieją dwa rodzaje pojazdów: autoriksze i cykloriksze. Pierwsze, trzykołowe, przypominają samochód. Mają kierownicę spotykaną w motocyklu. 3 osoby mieszczą się bez żadnych problemów. 6 osób musi się mocno ścisnąć. Nasz dotychczasowy rekord, to 11 osób i dwa wielkie plecaki, z czterema pasażerami w drewnianym bagażniku umieszczonym z tyłu (rzadko pojazd takowy bagażnik posiada). Są szybkie, zwrotne, zbudowane z metalu, poza nadwoziem konstrukcję stanowią pręty, oplecione materiałem.

Cykloriksze to trzykołowe rowery, napędzane siłą mięśni, mieszczą maksimum trzy osoby, częściej niż autoriksze używane są do przewożenia towarów. Staramy się z nich nie korzystać, ponieważ kierowanie cyklorikszą wymaga ogromnego wysiłku. Aby przewieźć trzyosobową rodzinę, kierowca wykonuje nienaturalny ruch, napręża stopniowo całe swoje ciało i odniosłem wrażenie, jakby każdy najmniejszy mięsień brał udział w tym procesie. Wygląda to naprawdę przeraźliwie. Cykloriksze nie są tak wygodne, jak silnikowe, wolniej docierają do celu, przez co tańsze są również kursy.

Wróćmy jednak do początku mojego opisu. Od wyjścia z domu towarzyszą nam sąsiedzi, dzieci, potem klienci marketu, a nieco dalej wkraczamy już na ulicę, gdzie atakują nas rikszarze, a wszystkie samochody trąbią. Ponadto ulice są przepełnione. Pustoszeją tylko w nocy. Od 8 rano do 22 przejście na drugą stronę ulicy jest trudne. Obowiązuje tu „ruch lewostronny specyficzny”. Trasa z Delhi do Chandigarh nieco przypomina polskie drogi szybkiego ruchu – dwa pasy, bardzo dużo dziur, ale kolokwialnie mówiąc, nie jest tak źle. Każde miasto można ominąć podążając wielkimi wiaduktami. Odwiedzając poszczególne miasta, należy zjechać z głównej drogi na boczną, równoległą, biegnącą tuż obok. W każdej miejscowości jest ona całkowicie zakorkowana, śmiało mogę powiedzieć, że kierowcy wciskają klakson cały czas (czytaj: absolutnie, totalnie cały czas!). Mieszają się piesi, rowerzyści, riksze i samochody, jest wąsko, na drodze nie ma asfaltu, jedynie piasek, klepisko. Wokół pełno sklepów, handlarzy, każdy coś gdzieś przenosi, najczęściej na głowie lub na plecach. A przenosi się wszystko, od naczyń z ziarnem przez butle z gazem po szafę pancerną (tak, tak, świadkami tego byliśmy w Shimli). Jakimś cudem zakorkowane pojazdy mozolnie, metr po metrze, przemieszczają się i w końcu docierają z powrotem na drogę główną. Koncert klaksonów – dźwięków jest co najmniej kilkanaście – odbiera chęć do życia.

Chandigarh jest poukładanym miastem, ruch nie wygląda tak, jak w mieścinach przy drodze z Delhi. Nie mniej jednak nie ma momentu, w którym ulica jest pusta i nie widać samochodów. Tutaj zawsze jest gigantyczny ruch, o każdej porze, na każdej ulicy. Sygnalizacja świetlna nie jest często spotykana, większość skrzyżowań to ronda. Co ciekawe, trudno określić, kto ma na nich pierwszeństwo: czy pojazd, który już jest na rondzie, czy ten, który dopiero na nie wjeżdża. Z naszych obserwacji wynika, że im większy wehikuł, im głośniejszy klakson, tym większa szansa na pierwszeństwo. Obowiązuje zasada nie wciskania hamulca albo zwalniania jedynie w jak najmniejszym stopniu. Hindusi radzą sobie z tym doprawdy imponująco. Każdy cały czas jedzie. Na prostej drodze, najczęściej dwupasmowej, rowerzyści i rikszarze, oraz motocykliści i kierowcy skuterów, trzymają się lewej strony. Wszyscy się jednak wyprzedzają, przez co często na drodze dwupasmowej poruszają się obok siebie równocześnie nawet cztery pojazdy. Wjeżdżając na rondo każdy manewruje tak, żeby przeżyć. Panuje tam niesamowity bałagan.

Cykloriksza pewnie wjeżdża na rondo, przez co samochód zwalnia, ale tylko odrobinkę i nagłym manewrem omija ją, jednocześnie blokując drogę samochodowi z tyłu. Ten z kolei zwalnia diametralnie, co natychmiast wykorzystują dwaj motocykliści i wjeżdżają na rondo, przeciskając się przez dziurę między dwoma samochodami. Wjeżdżając na wewnętrzną stronę ronda tarasują drogę autorikszy, która nie zwalnia w ogóle, tylko sprytnie i na granicy wypadku manewruje. Nie muszę dodawać, że wszyscy wymienieni trąbią. To tylko łagodny przykład. Nie ma żadnych przestojów, bez przerwy ktoś wjeżdża na rondo, ktoś z niego zjeżdża, wszyscy nawzajem się wymijają i kombinują, jak to zrobić, by się nie zatrzymać. Najśmieszniejsze, że jakoś to wszystko funkcjonuje, odległości między pojazdami są najwyżej kilkunastocentymetrowe, ale często również mniejsze.

Kończąc już powoli wątek o indyjskim ruchu drogowym, słów kilka o podróżowaniu autokarem. Wspominałem w pierwszym tekście o stanie tutejszych autobusów i dróg. Nie mówiłem natomiast o sytuacji, jaka panuje na dworcach. Oto bowiem: nikt nic nie wie. Punkt informacyjny, owszem, jest. Porozumienie się z jego pracownikami jest jednak dość trudne, często nie znają angielskiego w ogóle, bądź w stopniu minimalnym, przez co uzyskane informacje są niedokładne lub błędne. Przypadkowy Hindus wskaże drogę nawet, gdy jej nie zna, bo uważa, że inaczej byłoby niegrzecznie. Na dworcu często pomagają nam podróżni, upewniają, że wsiadamy do właściwego autobusu. Jeśli nie znajdujemy się blisko stanowiska, z którego odjeżdża nasz autobus, o konkretną informację jest niezwykle trudno. Najczęściej bilety kupujemy w autobusie, ale zdarza się, że kierowca i jego pomocnik siedzą przy maleńkim stoliczku tuż przy pojeździe – nie wiem, od czego to zależy. Kasy biletowe niby istnieją, ale często są zamknięte. Sytuacja, w której w kasie każe się nam kupić bilet w autobusie, a przy autobusie wysyła się nas do kasy, też oczywiście się zdarzyła.

Oprócz zwykłych autobusów, wyróżnia się także tzw. De Luxe, które różnią się tylko tym, że mają odrobinę wygodniejsze siedzenia, trzy małe wiatraki rozmieszczone równomiernie wewnątrz oraz gwarantują miejsce siedzące. Koszt przejazdu takim „luksusowym” autobusem jest jednak trzykrotnie większy. Stan dróg sprawia, że wygodniejsze siedzenia w praktyce nie gwarantują większej wygody. Czasami miejsce siedzące można sobie zapewnić również w mniej komfortowym autobusie. Z reguły jednak trzeba mieć trochę szczęścia, bowiem wszystkie pojazdy są wypełnione po brzegi, ludzie stoją pośrodku, pomimo tego, że siedzeń jest dużo - dwa rzędy po lewej stronie i trzy rzędy po prawej.

Stan dróg w północnej, górzystej części Indii jest tragiczny. Miliony dziur, na każdym metrze, bez przerwy. Zaplanowaliśmy podróż do Sangli, oddalonej od Chandigarh o 15 godzin. Trząsłem się w autobusie cały czas. Nierówności, dziury, uskoki i wszystko inne, co sprawia, że autobus się trzęsie, występowało co 3 sekundy. Nie przesadzam. Wjechaliśmy na wysokość 2500 metrów. Droga biegła więc spiralnie, mało było prostych odcinków, bardzo często skręcaliśmy i to dość ostro. Do tego kierowca jechał bardzo szybko i cieszę się, że nie siedziałem przy oknie, bo od przepaści dzielił nas wielokrotnie najwyżej metr. Ale to, co napisałem, nadal nie oddaje tego, jak się czułem. Bardzo ważne, by uświadomić sobie, że nie przesadzam, stwierdzam fakty. Przed momentem wspomniałem, że trzęsło mną co 3 sekundy. Nie ma w tym ani odrobiny kłamstwa, ani kawałka zwyczajowego przesadzania. Nie trzęsło mną co chwilę, ani co 10 sekund – trzęsło co 3 sekundy! Kiedy zaczął mnie boleć brzuch nie było żadnej możliwości uspokojenia się, opanowania bólu, regeneracji. Po godzinnym trzęsieniu człowiek zaczyna wariować i w żaden sposób nie może zapobiec temu, że organizm się buntuje.

Przetrwałem pierwszy odcinek, z Chandigarh do Shimli, który trwał, jeśli dobrze pamiętam, 5 godzin. Odpocząłem. Ruszyliśmy w dalszą drogę. Po godzinie nie wiedziałem już, co się ze mną dzieje. Próbowałem zmieniać pozycje tak, aby nie czuć bólu brzucha i głowy. Miałem gorączkę. Kładłem się na wszystkie możliwe sposoby, ale cały czas mną trzęsło, ból się kumulował i zacząłem też nie radzić sobie z podróżą psychicznie, myśli gdzieś mi uciekły i już zaczęła się walka o przetrwanie. Chciałem tylko dojechać do Rampur. W momencie, w którym dotarliśmy a autobus się zatrzymał, czyli kiedy już osiągnąłem cel i jakimś cudem wytrzymałem – wówczas zwymiotowałem. Gdy poczułem, że tego nie uniknę, błyskawicznie otworzyłem okno i wystawiłem głowę na zewnątrz. Autobus zatrzymał się na małym placu, gdzie było wielu handlarzy, sporo ludzi. Nie wiem dokładnie, jak wiele osób patrzyło na mnie, gdy wymiotowałem. Z tego co pamiętam, około 20. Co ciekawe, nie widziałem w ich oczach obrzydzenia, politowania – raczej wyraz zrozumienia i współczucia. „Ktoś tu chyba jest z dala od domu” – wykrzyknął ktoś po angielsku. Nie wiedziałem, co się dzieje. Nie myślałem. Z trudem wyszedłem z autobusu i wtedy dopiero zrozumiałem, jak bardzo źle się czuję. Parzące słońce doprowadzało mnie do szału, czułem, że głowa wkrótce mi eksploduje. Nie miałem w ogóle siły, nie byłem w stanie stać, opierałem się o bagaż. Dorotka pomogła mi ubrać plecak i wiedziałem, że w każdej chwili mogę się przewrócić. Stawiając krok zwracałem uwagę na to, czy tracąc przytomność nie upadnę na coś ostrego i twardego. Dorotka widziała, co się ze mną dzieje i poprosiła, abym zaczekał na rozsypanym przy małym murku piasku. Z trudem opadłem na ziemię. Pilnowałem dwóch plecaków, bowiem Dorotka zostawiła swój i pobiegła szukać hotelu. Gdyby w tym czasie podszedł do mnie 9-letni chłopiec i chciał mi zabrać bagaże, nawet bym nie drgnął. Nie miałem siły podnieść ręki. Czekałem przestraszony i niezupełnie świadomy, siedząc na piasku. Wróciła nadzwyczaj szybko. Wstałem, jakoś, lecz założenie plecaka okazało się niewykonalne. I tutaj odegrała się scena niebywała, bo oto moja Dorotka wzięła sama oba nasze bagaże – dwa wielkie plecaki ze stelażem, przygotowane na trzydniowy weekend, z ubraniami, śpiworami i namiotem! Szedłem za nią, a każdy krok był dla mnie wielkim wyzwaniem. Hotel był na szczęście bardzo blisko. Pamiętam, że czułem się zupełnie pusty, otępiały, nie panowałem nad sobą. Schodząc po hotelowych schodach trzymałem się poręczy z całych sił i szedłem dwa razy wolniej, niż Dorotka z obydwoma plecakami. Gdy wszedłem do pokoju natychmiast padłem na łóżko. Od tego momentu przez pierwsze dwie godziny moja gorączka nie mijała, i choć nie zmierzyliśmy tego, jestem przekonany, że osiągnęła 40 stopni. Po dwóch godzinach odpoczynku i zimnych okładów na czole, zaczęło być lepiej.

Dwa kolejne dni w hotelowym pokoju spędziłem w toalecie. Tak. Egzotyczne Indie, jak na tutejsze warunki dobry hotel, ukochana dziewczyna, a ja większość czasu siedzę w toalecie. Najważniejsze, że z godziny na godzinę odzyskiwałem siłę, nieco wolniej szło z apetytem, ale stopniowo czułem się lepiej. Podróż powrotna była ciężka, ale zniosłem ją znacznie lepiej, niż tę wcześniejszą. W autokarze, którym wracaliśmy, wymiotowało co najmniej 5 osób - niektórzy kilkakrotnie. Już po powrocie do domu okazało się, że inni mieszkańcy naszego domu, którzy również urządzili sobie weekendowy wypad, mieli podobne problemy z żołądkiem, źle się czuli. Dwie wyżej wymienione kwestie były dla mnie swego rodzaju pocieszeniem, bo byłem mocno zawiedziony swoją wytrzymałością. Wcześniej podobne problemy mi się nie zdarzały.

Dorotka nawet przez sekundę się nie wahała i dokładnie wiedziała, co powinna zrobić, aby mi pomóc. Widok jej, dźwigającej oba nasze bagaże, co nie udałoby się pewnie wielu mężczyznom, wyrył się w mojej pamięci bardzo wyraźnie. Jej zachowanie w trakcie całej mojej choroby było imponujące i pamiętam, że wtedy zrozumiałem, w jak dobrych rękach jestem, choć to pewnie sformułowanie dziwne ze strony faceta. Podróż do Rampur przyniosła mi kilka naprawdę przedziwnych doświadczeń. Wymiotowałem przez okno autobusu, jednocześnie czując ulgę (bo miałem to już za sobą) i zażenowanie, bo zrobiłem to na oczach wielu ludzi. Wstyd towarzyszył mi również, gdy Hindusi patrzyli na Dorotkę, dźwigającą rzeczy i prowadzącą mnie do hotelu. Ogromne wyrzuty sumienia i rozczarowanie słabością swojego organizmu doskwierało na myśl, że najbliższa mi kobieta wykonuje za mnie najmniejszą, najprostszą rzecz, jak podanie widelca, po którego nie byłbym w stanie sięgnąć. Trochę czasu zajęło, zanim Dorotka uświadomiła mi, że choroba może dopaść każdego. Wiem, że na jej miejscu postępowałbym tak samo i w pewnym sensie chcę jej pokazać, że również potrafię o nią perfekcyjnie zadbać w czasie kryzysu. Mam jednak nadzieję, że okazja do rewanżu prędko nie nastąpi. Dodam tylko, że kolejna podróż, do Amritsar, przebiegła już bez najmniejszych problemów.

Ciąg dalszy nastąpi z pewnością. Nie mam pojęcia kiedy, ale nastąpi.

Ona/Amritsar

Kolejny dzień w Indiach przyniósł mi:

• brak elektryczności
• ogromny deszcz wlewający się pod drzwiami na balkon do mojego pokoju
• pomalowaną henną dłoń
• znalezienie taniego lotu do Polski
• umiejętne zastosowanie czołówek
• odebranie stroju typowego dla stanu Punjab czyli stanu, w którym mieszkam

Chyba tyle :)

Generalnie jest pięknie, moje nauczycielskie osiągnięcia zostały poszerzone o lekkie porady psychologiczne dla ucznia geja, więc rozwijam się tu wielowymiarowo. Ale… Trzeba tu opisać Amritsar, wycieczkę i indyjskie realia. Bo ja wciąż muszę sobie uświadamiać, że Wy nie widzicie tego co ja i, przede wszystkim, nie czujecie tego co ja (zapachy indyjskie są bardzo intensywne, niekoniecznie miłe, ale pachnie tu wszystko). Każde miejsce ma swój własny, niepowtarzalny zapach, nie można tego opisać, nie można tego przywieźć i pokazać… musicie uwierzyć na słowo.

Amritsar… generalnie wszyscy wyruszyli w piątek. Wszyscy oprócz mnie, Marcina i Fieke. Ja chciałam kupić materiał na Punjabi strój, więc spędziliśmy we 3 cały piątek na markecie, kupiłam materiał na ubranie, bluzkę, sandałki, bransoletki, spódnicę. Puściłam strasznie dużo pieniążków… ale wszystko jest tak piękne!!! Do Amritasaru wyruszyliśmy więc w sobotę autobusem o 6.30 rano. Złapanie rikszy o 6 rano to wielki przypadek, nam się udało po przejściu na piechotę 1,5 sektoru. Potem okazało się, że autobus odjeżdża z 2 dworca autobusowego, więc jeździliśmy tutejszym autobusem miejskim. No i wyruszyliśmy o 6.30. Autobus w Indiach posiada najgłośniejszy klakson, z 1 strony 3 siedzenia, z 2 – 2 i mnóstwo stojących miejsc, nie mówiąc o dachu. Wpada w każdą dziurę, pędzi 130 gdy tylko ma taką możliwość i zatrzymuje się zawsze przy znajomym barze na czaj – herbatę z mlekiem i cukrem, i pudrem. Trąbi cały czas oczywiście, ludzie wsiadają i wysiadają w biegu.

Ona/O Indiach dla tych co ich nie widzą wciąż

Aby zobaczyć Indie naszymi oczami, trzeba wyobrazić sobie wąskie uliczki pełne nieustannie trąbiących samochodów, nie przestrzegających żadnych zasad ruchu kierowców (wszystkie znaki są po angielsku, a tu np. rikszarze nie znają angielskiego, bo szkoły w których się go uczy są płatne, a oni nie mają pieniędzy na wysłanie swoich dzieci do szkoły i tak to się przenosi z pokolenia na pokolenie). Na każdej ulicy swoje krzesełko na otwartym powietrzu ma fryzjer, który również goli brzytwą, a ostatnio idąc do szkoły mijałam go jak czesał 1 panu włosy pod pachami. Na ulicy non stop mija się ludzi śpiących tam, lub, wieczorami, próbującymi ogrzać się przy małych ogniskach. Na naszej ulicy jest rodzinka mieszkająca w zbitym z desek i otoczonym folią domku. Wieczorami na małym kocyku, zasypia tam 2-3 malutkich dzieci, czekając aż będą mogły wejść do środka i zasnąć razem z rodzicami i resztą rodzeństwa. Na dworcu mijamy ludzi, którzy nie mają rąk i nóg, a może - co prawdopodobne - zostali tak zniekształceni przez swoich rodziców, aby dostawać za żebranie więcej pieniędzy. Tak naprawdę się dzieje, dzieci są wiązane lub wsadzane do słoików, czy pudełek od urodzenia. W międzyczasie na ulicach jeżdżą najnowsze samochody, ludzie wydają masę pieniędzy na najnowsze sari, motor i skuter.
Tutejszy targ przypomina nasze madro, otaczające dworce targi, jak ten w Lublinie. Jest tylko jeszcze mniej miejsca, ale każdy krzyczy i próbuje Ci wcisnąć własny towar, za najnowszą, najniższą i najlepszą cenę. Każdy chodzi po sobie, po 1 godzinie nie wiesz gdzie jesteś, wracasz w to samo miejsce po raz trzeci, boli Cię głowa od krzyku i nieustannego mówienia - Nie, nie dziękuję!!! Co 2 stragan oferuje materiały na sari, nie możesz się zdecydować, bo jest ich tak wiele, tyle kolorów, zestawień, kombinacji. W końcu wybierasz, a potem na kolejnym widzisz ładniejszy (choć ja wybrałam najładniejszy :)))
Uciekam spać....

Ona/Skrótowo trochę

Ach więc nadrabiając wszelkie zaległości z prawie tygodnia... minęło tak szybko... a wydaje się z drugiej strony, że to tak dawno temu byliśmy w Rampur, smutno mi było, że oto 1 października i wszyscy lublinianie na swoich miejscach zwarci i gotowi i czekający na nowy semestr i rok, a mnie tam nie ma. No ale... Chcę Wam opisać mój pierwszy, drugi, trzeci i kolejny dzień w szkole St. Peter's i moje "warsztaty", które w zamierzeniu miałam tam prowadzić z 10-latkami. Otóż pierwszego dnia, a była to środa poszliśmy razem z Martinem do naszej szkoły zapoznać się z dyrektorem i szkołą. W międzyczasie okazało się, że AIESEC nie kontaktował się z naszą szkołą od 2 tygodni i że byli na nas źli, tzn na AIESEC bardziej... Wciąż mamy taką nadzieję :) Zaraz po zapoznaniu z dyrektorem i jego żoną, poznaliśmy vice dyrektor, która od razu zaprowadziła nas do klasy, postawiła przed dziećmi i powiedziała: No to zaczynamy!! A my takie wielkie oczy i hmmm????????? No, ale oczywiście improwizując zupełnie na temat presji grupy i konfliktu pokoleń. I tak 4 godziny :) Z klasami 14-17-latków. Było ciekawie, improwizująco, czasami niepewnie, nowo, elastycznie i męcząco. Praca w szkole naprawdę męczy. Wróciłam więc do domu i położyłam się spać, tak od razu, z tym krzykiem w uszach i klasą w oczach. Moja szkoła z zewnątrz wygląda bardzo nowocześnie, bogato, robi wrażenie 1 słowem. Jest biała, 2-piętrowa, zadbana, z boiskami do tenisa i siatkówki z tyłu. Wchodząc widzimy mały dziedziniec pośrodku i mijamy recepcję jak w hotelu, gdzie można dopytać gdzie kto jest. Klasy mieszczą się jedynie na parterze, podpisane nad wejściem od 1 do 10, jest też Kinder Garden gdzie są dzieci od 2,5 do 5 lat. Drzwi w klasach nigdy nie są zamknięte, nie ma przerw, dzwonek na koniec lekcji oznacza od razu początek kolejnej. Na 1 piętrze jest klasa komputerowa, a na 2, niedokończonym, z takimi sterczącymi do góry drutami, mieści się biblioteka. Zdjęcia dodam niedługo. W międzyczasie vice dyrektor powiedziała nam, że nie ma 1 nauczyciela, więc Martin zaoferował się, że możemy wziąć klasy z angielskiego i biologii i francuskiego. Ja zrobiłam takie: co???? Generalnie nie lubię podejmować się rzeczy, w których nie czuję się w 100% kompetentna, a tak od czwartku mam klasy z biologii i angielskiego, i tak śmiesznie jakoś z tym wszystkim...
Kolejnego dnia rano okazało się, że Martin bardzo źle się czuje, więc poszłam do szkoły sama. Było ciekawie, przygotowałam warsztaty o podejmowaniu decyzji, było ciekawie okazało się, że mam klasy od 3 do 10, czyli przedział wiekowy 8 - 17 :) Faktem jest, że robienie warsztatów jest możliwe jedynie z osobami w wieku 13-17, młodsi, kiedy nie czują nad sobą kogoś kto krzyczy i każe siedzieć w ławkach i tylko czyta z podręcznika, nie potrafią się odnaleźć w nowej sytuacji. Stąd z nimi próbuję grać w gry rozwijające znajomość angielskich słówek w sumie tylko. Ze starszymi trochę warsztatujemy, choć możliwe są tylko gry połączone z siedzeniem w ławce i brakiem pracy w grupach, bo to owocuje głośnością, a przy otwartych drzwiach i krzyczących nauczycielach nie jest to całkiem pożądane.
W każdym razie, czwartek i piątek w szkole były zabawne, byłam sama, robiłam śmieszne rzeczy, byłam mało przygotowana, bo dowiadywałam się o 8.30 z jakimi klasami mam zajęcia więc nie mogłam się w żaden sposób przygotować do konkretnej pracy, do konkretnych gier. W piątek zajmowałam się komunikacją i tym co zrobić, żeby ją ulepszyć. W czwartek zdecydowaliśmy, że jedziemy na weekend do Amritsaru, zobaczyć Złotą Świątynię, czyli najświętsze miejsce dla Sikhów. W piątek około godziny 23, po pięknym obiedzie i wieczorze z Punjabi Dances (3 godziny!!!! oglądania tańców i strojów i czekania na darmowy obiad, którego w końcu nie dostaliśmy :( ), zdecydowaliśmy, że Amritsar odpada, ponieważ Martin miał około 40 stopni gorączki i czuł się niesamowicie źle, a lekarz do którego pojechał zaczął podejrzewać malarię. Doszliśmy więc do wniosku, że nie możemy go samego zostawić na cały weekend. Tak więc zostaliśmy.
Sobota zaczęła się dla mnie około 14, po odsypianiu każdego porannego wstawania o 7.30 żeby zdążyć do szkoły. Później było śniadanio-obiad, czytanie Harrego Pottera, a potem szybka decyzja co robimy. Ja z Marcinem zdecydowaliśmy się odwiedzić tutejszy Rock Garden, czyli skalny ogród, w którym są zwierzęta, ludzie, wodospady i ściany zrobione ze skał i ceramiki. Zdjęcia już załadowane na http://picasaweb.google.pl/dorota.pawlowicz.
Było pięknie po drodze rozmawialiśmy o nas i o Indiach, i o nas w Indiach, wypiłam całkiem porządną kawę, potem przespacerowaliśmy całą drogę z Rock Garden do sektoru 17, w którym umówiliśmy się na pyszny obiad z resztą naszego domu. Wylądowaliśmy w całkiem ekskluzywnej restauracji, z dość sporymi, nawet jak na Indie, cenami. Ale i tak pięknie było, najlepszy był chłopak grający na gitarze i obok pan grający na keyboardzie i śpiewający. Ponieważ, gdy pan z keybordem szukał nowej pieśni, co by ją rozpocząć, chłopak z gitarą zaczynał grać pierwsze takty Nirvany "Come as you are" :))) ciekawie. W międzyczasie Marcin i David zajęli się oglądaniem meczów angielskiej ekstraklasy, który leciał w TV nad naszym stolikiem. :) Wtedy też zapadła ostateczna decyzja o rozegraniu meczu piłki nożnej w niedzielne popołudnie wraz z tutejszymi studentami, z którymi graliśmy 3 tygodnie temu chyba :) Aaa i co ważne, wyniki krwi Martina pokazały, że to nie malaria, więc uffff :)))
Jako, że w centrum sektoru 17 w każdą sobotę jest impreza, tego dnia też były Punjabi Dances itp. A my sami znowu mieliśmy okazję się poczuć jak sławni ludzie w Indiach, otoczyła nas grupka z 15 chłopaków i każdy chciał zdjęcia i zapytać skąd jesteśmy, oraz jak to jest u nas. Zdjęcia także dodane :) Wieczór skończył się wraz z odcinkami "Przyjaciół" i lodami czekoladowymi :)

Ona/Himalaje odsłona 1.

Jak można opisać Indie, żeby każdy oczyma wyobraźni zobaczył je w swojej głowie, poczuł wszystkimi zmysłami, doświadczył na swój sposób?? Pan niosący na swoich plecach szafę pancerną? Witamy w Indiach! Drogi na których więcej jest dziur, niż asfaltu, lub na drodze nad 300m przepaścią jest 1 pas więc 2 autobusy mają problem żeby się wyminąć? Witamy w Indiach! To tak jakbyście próbowali zamknąć oczy i usłyszeć nieustanny dźwięk klaksonów i głośno pracujących silników, poczuć zapach nieustannie smażonych pierożków i kukurydzy, otworzyli oczy i zobaczyli, że wszyscy patrzą na Was i pytają wzrokiem - Kim jesteś i co tu robisz?
Weekend w Himalajskiej dolince zapowiadał się naprawdę ekscytująco... Wyprawa, może nawet 3,5 tys. metrów (co tu wybitnym osiągnięciem nie jest, zważywszy na to, że autobusem jadąc tu wjechaliśmy na prawie 3 tys ;), mnóstwo zdjęć, namiot. Najpierw w piątek wieczorem okazało się, że nie ma sleeping busów, czyli autobusów, w których zamiast siedzeń są łóżka, więc prawie wszyscy zrezygnowali z pomysłu jechania zwykłym autobusem 15 h na dziurawych indyjskich drogach. Zostaliśmy tylko ja, Marcin i David. No i wyruszyliśmy w sobotę, o 6 rano, autobusem deluxe, który miał miękkie siedzenia i wiatraczki na bokach i to była jedyna różnica w porównaniu ze zwykłym autobusem. No i że to, że po drodze do autobusu deluxe nie wsiadają żadni ludzie, a w zwykłym to nie ma znaczenia, o ile zdążysz wsiąść w biegu :)) bo oni tu się rzadko tak zupełnie zatrzymują. No więc ruszyliśmy, dużo było w tej jeździe snu, po 4 h mieliśmy postój prawie godzinny w Shimli, którą pozwiedzaliśmy trochę i ruszyliśmy dalej. Po drodze przejeżdżaliśmy przez Narkandę, miejscowość położoną na 2,700 m n.p.m. (wyżej niż Rysy, co? ;) i byliśmy jeszcze wyżej - koło tych magicznych 3 tys. metrów. W międzyczasie Marcin zaczął się bardzo źle czuć. Pogarszało się to z każdą dziurą w drodze, z każdym wybrzuszeniem asfaltu, z każdym zakrętem branym z dużą szybkością. Apogeum złego samopoczucia zostało osiągnięte w Rampurze, miejscowości, w której jak się miało wkrótce okazać, spędzimy cały weekend. Gdy tam wjechaliśmy,okazało się, że żołądek Marcina przyzwyczajony już do nieustannego podskakiwania nie wytrzymał nagłego zatrzymania i tu cenzura. Można o tym tylko powiedzieć to, że jest to jedna z najpopularniejszych aktywności podejmowanych przez podróżnych podczas przydługich godzin spędzonych na niekończącym się podskakiwaniu, oczywiście u tych, u których żołądek tego nie wytrzyma. Dlatego drogi pełne są zawartości żołądkowych podróżnych zmierzających w różnych kierunkach.
W Rampurze ja i Marcin zostaliśmy, a David pojechał dalej. Zostawiłam na chwilę Marcina z plecakami szukając polecanego przez Lonely Planet hotelu, a chyba bardziej obawiając się, że zaraz padnie i nie wstanie więcej. Znalazłam hotel, znalazłam pokój, poszłam po Marcina, zarzuciłam na siebie nasze 2 plecaki (co wyglądało dość zabawnie ;). Od tego momentu zaczęła się ta najromantyczniejsza część, w której to ja spędzałam swój czas układając pasjansy i oglądając filmy na HBO ;). Aaaa... ja jeszcze dokarmiałam go Loperamidem i Aspiriną :) generalnie WOW!!!! :)) Tymczasem z okna mieliśmy widok na górki naprzeciw i strumyk płynący w dole dolinki - zdjęcia załadowane :). Najpiękniej wyglądało to nocą, co niestety nie zostało ujęte na zdjęciu, ale wyobraźcie sobie górę ze światełkami od dołu do góry, w różnych miejscach i o różnym natężeniu, a w dole szum rzeki cały czas. Generalnie niedziela wyglądała podobnie, oprócz mojej porannej wyprawy po papier toaletowy i sok pomarańczowy, a potem obejrzałam chyba z 6 filmów. W poniedziałek zaczęliśmy się zbierać do wyjazdu, Marcin miał się trochę lepiej, więc poszliśmy na targ i na mostek na rzece, stąd parę górskich zdjęć. Potem złapaliśmy autobus do Shimli, 5 godzin górskiej jazdy z mnóstwem ludzi w autobusie i zakrętasami branymi z dużą prędkością i 1 pasem na 2 autobusy co się nie mieszczą. I niesamowitymi widokami gór i dolin, po sam horyzont :). W Shimli byliśmy już po zmroku, koło 19.30. Próbowaliśmy kupić coś do jedzenia, a potem znaleźć autobus do Chandigarhu, w czym pomógł nam 1 pan, i nawet pokazał mi gdzie jest toaleta :) w końcu udało nam się złapać autobus, ostatnie 2 miejsca, plecaki rzuciliśmy na wielkie zapasowe koło leżące z tyłu, ja zostałam wciśnięta między 5 facetów z tyłu, gdzie moje ramiona nie miały w ogóle powierzchni życiowej. Potem ja się przesiadłam bliżej, miałam trochę więcej miejsca, dużo ludzi cierpiało z powodu prędkości, dziur i zakrętów i urozmaicało lokalne drogi zawartością żołądkową. Po drodze zatrzymaliśmy się z 5 razy na długie przerwy, podczas ostatniej 1,5 godzinnej, zmienialiśmy koło, to na którym leżały nasze plecaki, więc miałam okazję poobserwować proces zmiany i chłopca, któy odkręcał koło całym swym ciężarem podskakując na lewarku. Byliśmy w Chandigarze koło 2 w nocy i spać. Następnego dnia okazało się, że problemy żołądkowe mieli też David i Trixie, którzy byli w Shimli więc może to problem, akurat z tą miejscowością :). W każdym bądź razie podsumowania po weekendzie są takie:
- HBO to podstawa w hotelu w Rampur ;)
- byłam na 3 tys. metrów najwyżej jak na razie w życiu (szkoda że autobusem ;)
- Indie zaskakują na każdym kroku - be prepared :)