czwartek lekko po południu

Zastanawiam się dlaczego tak trudno jest podjąć decyzje dotyczące własnego życia... Dlaczego czasami chcemy żeby ktoś zdecydował o naszym życiu, podjął za nas decyzje dotyczącego tego co sami mamy zrobić... Dlaczego? Czy wtedy możemy złożyć odpowiedzialność na barki innych a sami czuć się z niej zwolnieni (bo przecież to nie moja decyzja)? A wreszcie dlaczego tak bardzo boimy się odpowiedzialności? Odpowiedzialności za swoje słowa, czyny, decyzje i całe życie. To chyba nas charakteryzuje, brak odpowiedzialności, lęk przed decyzjami, brak pomysłu na własne życie. Lepiej jest przecież żyć nijako i narzekać każdego dnia na ludzi, na siebie, na żonę/męża, dzieci/brak dzieci, pogodę, cokolwiek. I dalej tkwić w szarości dnia.. A ja tak po prostu chcę żyć pełnią swego życia i nie żałować kolejnego dnia pełnego szarości.. Nosi mnie zawsze, każdego dnia (takie moje małe ADHD), chcę zwiedzać, poznawać, rozmawiać.. A jednak tak łatwiej się zasiedzieć... choć brzmi to kosmicznie. Tylko to uczucie powolnego umierania w środku nie pasuje do całości. Chcę wiedzieć, być odpowiedzialną za każde słowo, jeździć, rozmawiać, jeść arbuzy, tańczyć nocą, pić do rana, spacerować opustoszałymi ulicami, echh :)
No i tematycznie skoro postanowiłam:

Lección número uno Lekcja numer 1
(1)¡Hola! Cześć!
W języku hiszpańskim stawia się wykrzykniki oraz pytajniki również na początku zdania(pisane są wtedy do góry nogami).
- ¡Hola! ¿Qué tal? - Cześć! Co słychać?
- Bien. Y tú, ¿cómo estás? -(Wszystko) dobrze. A ty, jak się masz?
- Muy bien, gracias. -Bardzo dobrze, dziękuję.

Hiszpańskie y znaczy zarówno a, jak też i.
Czasownik estar - być, znajdować się (tutaj też: czuć się); odmiana patrz: gramatyka (czasownik).
¡Buenos días! Dzień dobry!
¡Buenas tardes! Dzień dobry! (popołudniu)
¡Buenas noches! Dobry wieczór! / Dobranoc!
¡Adiós! Do widzenia! / Do zobaczenia! / Żegnaj!
¡Hasta luego! Do (zobaczenia) później!
¡Hasta ahora! Do (zobaczenia) zaraz! (dosł. teraz)

¡Hasta mañana! Do jutra!
¡Hasta el lunes! Do poniedziałku!